18 Ιαν 2011

Κι αΠ Του ΚήΠου Σου Τη ΒΡύΣη ΔεΝ ΤουΣ ΠόΤιΣες ΠοΤέΣ.

Τι ζητάς αθανασία στο μπαλκόνι μου μπροστά
δε μου δίνεις σημασία κι η καρδιά μου πώς βαστά
Σ' αγαπήσανε στον κόσμο βασιλιάδες, ποιητές
κι ένα κλωναράκι δυόσμο δεν τούς χάρισες ποτές



Είσαι σκληρή σαν του θανάτου τη γροθιά
μα ήρθαν καιροί που σε πιστέψαμε βαθιά
Κάθε γενιά δική της θέλει να γενείς
Ομορφονιά, που δεν σε κέρδισε κανείς

Τι ζητάς αθανασία στο μπαλκόνι μου μπροστά
ποια παράξενη θυσία η ζωή να σου χρωστά
Ήρθαν διψασμένοι Κροίσοι, ταπεινοί προσκυνητές
κι απ' του κήπου σου τη βρύση δεν τους πότισες ποτές


Χατζιδάκις - Γκάτσος - Γαλάνη

4 σχόλια:

Margo είπε...

Από τα πολύ όμορφα τραγούδια, μελαγχολικό όπως η ζωή μπροστά στο θάνατο.

the elf at bay είπε...

Αυτήν την αθανασία δεν θα την έχουμε ποτέ όσο και να την ποθούμε.

Ανώνυμος είπε...

Βρε λι8οξόε χάθηκες! Λίγα ψύχουλα αγάπης κι από εδώ, θα δώσεις??

Margo είπε...

Πέρασα για ένα γεια.. εύχομαι να είσαι καλά!