έτσι το βλέπω τώρα ,
σαν κούνια
και θυμήθηκα πως,
θέλει μια ανάσα η ομορφιά για να τη συνειδητοποιήσεις.
πολλές φορές όταν είμαστε απέναντί της ούτε που το καταλαβαίνουμε.
μόλις απομακρυνθούμε λίγο μας λείπει αφόρητα.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
2 σχόλια:
Κι έτσι κάθε νύχτα
που γελάει
στρογγυλή η Σελήνη
φως σκορπάει
κι αν το αγόρι κλαίει
η Σελήνη αδειάζει
κούνια για να τού φτιάξει
κι αν το αγόρι κλαίει
γίνεται η Σελήνη
κούνια να το κοιμίσει.
πως φαίνεται οτι ο παλιος ειναι αλλιως!
σ' ευχαριστω γατε.
Δημοσίευση σχολίου