5 Απρ 2008

ΑΝάΜΝΗΣΗ

-γιατί μετά απ' όσο καιρό κι αν βρεθούμε, είναι σαν τα λέγαμε μόλις χθες?
-γιατί στη θύμησή μας έρχονται πάντα πρώτα τα καπάκια της ρετσίνας που αφήναμε στις ράγες περιμένοντας το τραίνο να περάσει και να τα ισιώσει?


-γιατί αμέσως μετά θυμόμαστε το μικρό μπλε πολύπαθο ποδηλατάκι του αδελφού μου, που σ' αυτό μάθαμε όλοι και στα ίδια σημεία γδαρδήκαμε όλοι?
-και κείνο το σάντουιτς? φρέσκο ψωμακι με φέτα και ντομάτα.
-είναι φορές που θυμάμαι ως και τις μυρωδιές.

Δεν υπάρχουν σχόλια: