ΧΑΜΗΛώΝΩ ΤΗ ΜΟΥΣΙΚή,

κλείνω τα μάτια και αφήνομαι στο βάρος της ημέρας.


αγγίζω με τρυφερότητα όσα με πονάνε, αναπολώ με λαχτάρα ό,τι έφυγε,
αφήνω τα δάκρυα να κάψουν τα άχρηστα συναισθήματα.


ανυπομονώ.
αργεί πολύ ακόμα?